donderdag 16 april 2015

Een Brandweerhart voor altijd


Brandweergarage Lage Vuursche
Het is een hartelijke ontvangst. Als ik binnenkom kijkt Harm Terschegget me aan met een blik van een tikkeltje verlegenheid en brutale, vermakelijke uitdaging. Wat zal ze vragen en waarom eigenlijk? Maar het vertrouwen is er en dat is wederzijds.

Hoe het allemaal begon
Eenenveertig jaar geleden, nog in het ouderlijk huis in Lage Vuursche, werd Harm door zijn oudste broer ‘aangestoken’. Om heel precies te zijn door een bosbrand op de Konijnenberg. De brandweer had niet genoeg mensen en alle hulp was welkom, dus dat liet hij zich geen twee keer vragen. Toen hij dan ook op achttienjarige leeftijd zijn oproep kreeg voor de BB (Burger Bescherming), riep hij vol overtuiging dat hij zijn broederdienst bij de brandweer wilde vervullen. Het mocht.

De sirene van vader Vervat
Harms tijd bij de brandweer in de Vuursche betekent nog steeds veel voor hem. Het was zijn mooiste tijd. Gewapend met een overall, zwartleren oliejas, zwarte helm, rubber laarzen, koppel met bijl en slangensleutel en toen nog géén handschoenen, rukten ze uit. Gealarmeerd door de sirene van vader Vervat. Die kreeg het telefoontje en drukte dan drie keer op de sirene. Het stenen gebouwtje bij de School met de Bijbel is de eerste ‘woningbrand’ die Harm meemaakte. En de brand in het schoolmeestershuis was er ook een die hij tot het onvergetelijke moment in 1999 – de opheffing van het korps Lage Vuursche – in het mooie dorp heeft meegemaakt. En verder natuurlijk vele bosbranden!

Chauffeur Harm
Alles was vroeger gemoedelijker, vertelt hij. Er waren minder regels dan tegenwoordig. ‘Ik kreeg mijn opleiding voor brandwacht 1e klasse, perslucht, chauffeur en pompbediende
in de regio. Nou ja, veel in Soest. Direct werd ik als chauffeur (toen ‘nummertje 6’ van de 9) ingezet bij brandweerwedstrijden en vanaf het moment dat ik het gouden en rode wieltje op mijn jas had, werd ik geacht om de week dienst te draaien. Er waren maar twee chauffeurs in Lage Vuursche.’ Hij was gek van de brandweer, deed alles vol overtuiging. Het gezin maakte er ook deel van uit, want na de oefenavond was het bij toerbeurt bij de brandweerlieden thuis koffie en een pilsje.

Gevraagd door de commandant
In 1976 vroeg commandant Wiersema hem om in Baarn te komen werken. Werken in Baarn, dat betekende de mogelijkheid om uit te rukken voor Brandweer Baarn. De avonduren en nachten bleven de Lage Vuursche voor Harm. Aan de organisatie van feestavondjes aldaar werkte hij regelmatig en met alle plezier mee. Op dit punt in het verhaal grijpt hij de kans om naar boven te schieten en terug te komen met een enorme stapel plak- en fotoboeken.

Typisch Harm
Op die avondjes zijn ook de ‘typetjes’ ontstaan. Op feesten en jubilea toont hij daarom graag zijn talenten. Bij de overdracht in 1976 was dat als vrouw, met een lange pruik, waardoor zelfs zijn eigen vader hem niet herkende! Daarna volgden nog vele vrouwentypetjes, waaronder ook Dolly Parton in alle soorten en maten. Iedereen die goed heeft opgelet, weet nog van de paashaas, de zwerver, de kip, de koe, de wielrenner en Hertog Jan.

Gedenkwaardige gebeurtenissen
Harm hoeft niet lang na te denken als het gaat om gedenkwaardige gebeurtenissen. Wat hem altijd zal bijblijven is de begrafenis van zijn goede vriend Murk, die ze nog samen hebben kunnen regelen. Alles is ook volgens hun plan verlopen. Indrukwekkend.
‘vuurwerk’ op de Amsterdamsestraatweg'
Nog meer om nooit meer te vergeten was het ‘vuurwerk’ op de Amster-damsestraatweg: de twee autobranden – beide in één week – met dodelijke afloop. En natuurlijk de brand bij Nijhof in 1987.

Anders nog iets?
Harms leven heeft zich grotendeels bij, in, tussen en op de brandweer afgespeeld. Als lid van de contactcommissie bijvoor-beeld; in verschillende bestuursfuncties binnen de personeelsvereniging waaronder vicevoorzitter; twintig jaar de brandweer-jeugd onder zijn hoede opgeleid voor het grote korps; vijftien jaar lang de motor achter activiteiten van de werkgroep Puzzel en vele organisatorische regelingen meer. De houthakkers-wedstrijden, de chauffeurswedstrijden. Allemaal voor de saam-horigheid, de samenhang, de gezelligheid, de binding.

ʻIk heb het laatste woord, punt!ʼ
Aan het eind van het interview hebben we nog iets gemeen, hij en ik: de publiciteit! Hij heeft publiciteit altijd belangrijk gevonden. Zoek ’m en gebruik ’m, om te laten weten wat het is, de brandweer. Vertel wat het inhoudt, promoot het. Ik sluit af met de vraag of ik zijn laatste twee weken op gepaste afstand mag ‘volgen’. Na 37 jaar stoppen, dat lijkt me niet niks. Harm kijkt me rustig aan met een blik van ‘tja, we zullen het wel zien’.
Hij is en blijft zoals ie er voor mij al jaren uitziet: een brandweerman met een brandweerhart voor altijd. Zo beschreef Maartje Hormes haar verhaal over Harm voor in het boek over de Brandweer van Baarn met de titel "Waarom Redden".



Het boek over de Brandweer van Baarn "Waarom Redden" is te koop voor een klein prijsje (€ 8,00). Kijk in onze webwinkel
Het Boek "Waarom Redden"









Geplaatst door L.J.A.Bakker oud korpslid van Brandweer Baarn
http://www.grijsvuur.nl

http://knipselsuitkranten.nl
http://ljabakker.magix.net/website#Startpagina

Vragen, opmerkingen of tips? Neem gerust contact op. Uiteraard kunt u groenegraf.nl ook volgen op Facebook en Twitter