Herinneringen aan Santvoort (6), De maaltijden

door Thea van der Ent-de Ruiter

Nooit zal ik de gezichten van Opoe en Opa vergeten als we gingen eten. Voordat wij kwamen haalde opoe af en toe een onsje ontbijtspek. Dat vond opa lekker. Ik haalde altijd, behalve brood (vers en nog warm uit de bakkerij van De Gier), ook roggebrood, krentenbrood en drie of vier soorten hartig beleg van Metten en allerlei zoetigheid. Opoe zei ook steeds: “Deerntje, is dit niet te gek? Kan bruin dat wel trekken?” Het bidden en danken werd bijna verdubbeld, zo dankbaar waren ze, dat ‘de Heer’ zo goed voor ze zorgde.

Elisabethstraat

Opa was zo mager als een panlat, maar hij lustte zijn happie wel graag. Ook het warm eten was iedere dag een traktatie. Opoe schilde na het brood eten om 12 uur direct de ‘piepertjes’ (aardappelen) voor het avondeten, en de groente werd ook al klaargezet. Er stond in het keukentje een tweepits gasstel met in het midden een klein pitje. Het vlees moest ik dus van te voren al braden. Opoe deed voorheen bijna een week met een pondje gehakt of een paar plakken spek. Wij aten gewoon de pan leeg en morgen weer wat anders.
Opoe was blij met de geiser, hoewel het ze niet kon laten om een fluitketel water op de kookkachel te zetten. Dat werd eerst gebruikt. Ook melk warm maken of vlees sudderen ging op de kachel. Die brandde toch, dus kostte het geen extra geld. Een koelkast hadden we niet, wel een diepe kelder waar de piepertjes opgeslagen lagen en er waren planken voor etensvoorraad.

Er was wel iets waar opoe verschrikkelijke hekel aan had en dat was: eten weggooien. Er mocht geen kruimel weggegooid worden. Piepers en groente kon je de volgende dag oppiepen voor een kliekje. Opoe had als kind zo’n honger gehad. Dat zat nog vers in het geheugen. Maar ja, sla kon je niet bewaren, dat was aangemaakt en er zat van alles in. Er bleef altijd wel wat over, dus terwijl het niet goed voor haar was, at ze toch de bak helemaal leeg. Daar had ze een galaanval voor over. Als het eten klaar stond en het wachten was op Dirk die nog uit zijn werk moest komen, konden opoe en opa het haast niet afwachten. Als hij dan eindelijk kwam dan liep hij langs het raam en zwaaide, maar liep gelijk door naar zijn volière om te kijken of met de vogels alles nog goed was. Dan werd opa ongeduldig, pakte een bord van tafel en tikte daarmee op het raam om Dirk te laten zien dat hij moest eten. Dat tikken was soms bonken, want hij hoorde het zelf niet. Ik was weleens bang dat hij dat grote raam eruit zou slaan!

In de volgende aflevering: De kachel.

Lees deze serie vanaf het begin

Thea van der Ent-de Ruiter

Vragen, opmerkingen of tips? Neem gerust contact op. Uiteraard kunt u groenegraf.nl ook volgen op Facebook en Twitter